திடுக்கிடுகிறேன்,
நனைவது மட்டும் தான் நானோ?

எந்தக் காலத்திலும் நான் என்னை நனைத்துக் கொள்ளும் ஒரு கவிதை. ஒரு அனுபவமாகி கொள்வது.



மின்னி முழங்கி
பொழிந்தாற்றான் பொழிவா
பொழிந்த பெருமழைக்கு பின்னால்
மெல்லக்
காத்திருந்து எழுமே ஓர்
பேர் மௌனப்பெருக்கு

அடைமழைக்குப் பின் முளைக்கும்
கதிவிரிக்காலையில்
வழியுமே
ஓர் எல்லையற்ற பேரமைதி

கழுவி துடைத்த வானின்
நஷத்திர விழிகள்
சொரியுமே
ஒரு ஸ்ருதிச் சுத்தம்

புலன்கள் உறைந்து போக
இவற்றின்
பொழிவில் நனைந்திலையா

இலையுதிர்த்த நெடுமரமாய்
ஏகப்பெருவெளியின்
சங்கீதம் குளித்திலையா ?

-சு. வில்வரத்தினம்.

எழுத நினைத்து
எழுதத் துவங்கி
எழுதியவாறிருப்பது
வேறு
என்னவெனில்
எழுதாமலிருக்கும் போது
எவருமறியாமல் போகுமென்று
அறிந்து
எழுதிக் கொண்டாவதிருப்பது
முக்கியம்
சரி அதைக் கொஞ்சம் காட்டு
என்ன தான் எழுதி இருக்கிறாய்?

இரவின் தாழி
உருண்டு
கனவின் கடைசி சுவரில்
முட்டித் திறந்த போது
புன்னகையை மூடிக் கொண்டு
நின்ற நீ
கட்டி போடப் பட்டிருந்த
வலியை
அவிழ்த்து விடுகிறாய்
அது என்னை ஆயுள் முழுக்க
நக்கி கொண்டு நடக்க.

எந்தக் காரணமும் இல்லை
என்றான்
அதிகாலை பிறந்து வருகிறதா இல்லையா
என்றான்
அது போல தான் எல்லாம்
என்றான்
வங்கி வேலையை முடித்து விட்டு
நான் லாஜிக்கை தேடிக் கொண்டிருக்கிறேன்
அவன் புலிப்பால் குடித்துக் கொண்டிருக்கிறான்

யோசித்துப் பார்த்தால்
நல்ல விஷயங்கள் தான்
எதுவும்
தட்டுத் தடுமாறி
தத்தம் சுருதி பிசகி
பசித்தும்
புசித்தும்
பச்சையை நேரிட்டு
பகலிரவை பங்கிட்டு
குத்தியும் குலாவியும்
ரத்தமும் ரத்தினமுமாய்
சேர்ந்த பொக்கிஷம்
இருக்கிறது
என்னிடமும் உன்னிடமும்
கொஞ்ச கொஞ்சம்
என்றால்