ஆம்
அவன் வாயில் இருந்து என்ன வார்த்தை விழும்
அவனது கரங்கள் எந்த ஆயுதத்தை எடுத்துக் கொள்ளும்
ஆயிரம் ஆண்டுகள் கொண்டு நடந்த
பளிங்கு
எப்போது கை நழுவி விழும்
எதையும் சொல்லி விட முடியாது
பார்த்தாயா
அவனது பாத விளிம்புகளுடன்
தொடர்ந்து நடக்கிறது அந்த பள்ளத்தாக்கு
அவனை அள்ளி மூடும் ஒரு தினத்துடன்

இந்த நாளில்
யாரை யார் நம்பிக் கொண்டிருப்பது

எனினும் மொக்காய் இருப்பது விரிகையில் வாழ்வு. 

பாலையோ
அடர் வனம் தானோ
பசித்தும் புசித்தும்
உறங்கியும் உறுமியும்
வண்ணக் கனவுகளில்
இசைவது யாருடனோ
விண்மீனோடு ஒருவர் உரையாடும் போது
இறங்கிக் கொண்டிருக்கலாம் மற்றொருவர்
பாதாளத்தில்
பட்டன் கட்டலாம்
பாட்டு பாடலாம் 
பருப்பு சமைக்கலாம்
பருப்பாய் ஒலாத்தலாம்
ஓய்வில்
ஒரு முகம் ஜொலிக்க
ஒரு கவிதை எழுத முயலும் போது 
என் கண்ணம்மா
அது இப்படி.

எத்தினி கரணம்
எத்தினி தொழுக
மி மீ விட்டு வைக்காம
எங்கயும் விரிஞ்ச மானம் பூரா
சந்தோஷத்த ஒவ்வொருத்தன்
பாத்தீன்னா பந்து தட்டறான் மாமு
அப்பன்னா இங்க பாரு
எலும்ப வளைச்சு குனிஞ்சு எழுந்து
இன்னா மாதிரி ஒரு
மோடி வித்த
மண்டி போட்டு அவிஞ்ச கண்ணுக்கு கீழ
வெந்து பொகயிற இளிப்பென்ன  இளிப்பு  
கவித வருமான்னு
கட்டு சோத்த கட்டாம விட்ட
ஆயிரம் பேரும்
எத்தினி காலம் எத்தினி காலம்
எத்தினி காலம்
துண்ணுவான்
தீ?      

புத்தி வளந்த பிள்ள மாதிரி
நெஞ்சை நிமிர்த்திக் கொள்ள
வேண்டியதாயிற்று
எல்லோரையம் போல
என்றாலும்
புரு புருவென
வலி துளைக்கும் சந்தில்
நேற்றைய வெண்திரை அசைந்தால்
வெறுக்கிறாய் மறுக்கிறாய்
பூவென அசட்டையாய் சுழியும்
கீழுதட்டின் மறைவில்
அழைக்கிறாய்
கண் மூடியுண்ட கள்ளின் முள்
தொண்டையில் குத்த
பொறுக்கியது
கோடி சொற்கள்
ஏறி இறங்கின மலைமுகடு
இருளில் கொதித்த மழைக்காடு
பாடித் தீராத பாடல்களோடு சேர்ந்த
கண்ணீ ரோடிக் கலந்த
பெருங்கடல்

யாரும் காண வேண்டியிராத காட்சிகள்
எல்லோருக்கும் தனித்தனியாய்
என்று முடிப்பது ஒரு
எது?

புரசவாக்கம்
சூப்பர் ஸ்டைல் கட சீட்டில்
சவரம் முடிவதற்குள்
வந்த அந்த கனவு தானென்ன
வென
குடையும் போது
நண்பர்களை விலகி
என்ன
குடலில் துவர்க்கும் விஸ்கி
விழிப்பை செருகி
வலியாலொரு இரவை
அடித்து கம்பி நீட்டிய மலை விளிம்பில்
டால்ஸ்டாய் போலொரு ஆள்
அல்லது
மொபிஸ்டோவின்
துணை நடிகன்
என்னவோ என்னை விட்டு
எனக்கு விசிறி வீசுபவனிடம்
ஒரு சூத்திரத்தை மந்திரம் முழங்கி
போனது தான்
ஏன்
ராஜகுமாரா
சாம்பியன் டேனி
ஆனா கவுனி போ . ஸ்டேஷன் ல
வலச வரும்
பாருண்ணி சேட்டா
நான் யாருன்னு சொல்லுங்கன்னு
போவும்போது
ஒத்த வார்த்த மிஸ்சாயி நவுந்து
தொடக்கமிலாம தொடர முடியாம
இன்னும் ஒரு கவித எழுதலே
ஏலேலங்கிளியே

என்ன இப்போ

முன்ன
பத்து தெரு தள்ளி

காலத்துக்கு
என்ன செல்லுபடியோ
அந்த வேஷத்துல
இருந்துருப்பேன்

என்னாலே
கண்டு பிடிக்க முடியலே
பல பேர
தப்பில்லே
தல மறவாயிட்ட என்னையும்
பல பேராலே
கண்டு பிடிக்க முடியாது

நான் பச்ச
அதோ மஞ்சா
ப்ளோரசெண்டு ஊதாலே ஆடறவன்
ஒன்ஸ் அபான் எ டைம்
என்ன மாதிரி
செகப்புல
டப்பாங்குத்தியிருக்கலாம்

எப்பிடியோ போவுது
மண்ணுல இருந்துக்க
மனுஷ புத்திரன்களுக்கு
ஆயிரம்
அடவு
சொல்ல வந்தது என்னன்னா
நெஞ்சுள்ள சொருவி வச்ச
ஒரு கத்தி மட்டும்
எப்பவும் எப்பவும் எப்பவும்
எப்பெப்பவும்

ங்கோத்தா
நீ.   

 

அத்தனை
களிப்பாண்டங்களும்
சலித்துப் போக வேண்டும்
பொன்னுலகில் ஊஞ்சலாடும்
உறக்கக் குழந்தையின்
சலிக்காத தாய் முலையாய்
எப்படி ஆகலாம்
நீ

உதிர்ந்தால் காய்ந்து போகும்
ஒரு அற்ப வாழ்வை புரட்டி பார்த்தவாறு
பாவம் பாவம் இந்த 
பாமரம்.

திடுக்கிடுகிறேன்,
நனைவது மட்டும் தான் நானோ?

எந்தக் காலத்திலும் நான் என்னை நனைத்துக் கொள்ளும் ஒரு கவிதை. ஒரு அனுபவமாகி கொள்வது.



மின்னி முழங்கி
பொழிந்தாற்றான் பொழிவா
பொழிந்த பெருமழைக்கு பின்னால்
மெல்லக்
காத்திருந்து எழுமே ஓர்
பேர் மௌனப்பெருக்கு

அடைமழைக்குப் பின் முளைக்கும்
கதிவிரிக்காலையில்
வழியுமே
ஓர் எல்லையற்ற பேரமைதி

கழுவி துடைத்த வானின்
நஷத்திர விழிகள்
சொரியுமே
ஒரு ஸ்ருதிச் சுத்தம்

புலன்கள் உறைந்து போக
இவற்றின்
பொழிவில் நனைந்திலையா

இலையுதிர்த்த நெடுமரமாய்
ஏகப்பெருவெளியின்
சங்கீதம் குளித்திலையா ?

-சு. வில்வரத்தினம்.

எழுத நினைத்து
எழுதத் துவங்கி
எழுதியவாறிருப்பது
வேறு
என்னவெனில்
எழுதாமலிருக்கும் போது
எவருமறியாமல் போகுமென்று
அறிந்து
எழுதிக் கொண்டாவதிருப்பது
முக்கியம்
சரி அதைக் கொஞ்சம் காட்டு
என்ன தான் எழுதி இருக்கிறாய்?

இரவின் தாழி
உருண்டு
கனவின் கடைசி சுவரில்
முட்டித் திறந்த போது
புன்னகையை மூடிக் கொண்டு
நின்ற நீ
கட்டி போடப் பட்டிருந்த
வலியை
அவிழ்த்து விடுகிறாய்
அது என்னை ஆயுள் முழுக்க
நக்கி கொண்டு நடக்க.

எந்தக் காரணமும் இல்லை
என்றான்
அதிகாலை பிறந்து வருகிறதா இல்லையா
என்றான்
அது போல தான் எல்லாம்
என்றான்
வங்கி வேலையை முடித்து விட்டு
நான் லாஜிக்கை தேடிக் கொண்டிருக்கிறேன்
அவன் புலிப்பால் குடித்துக் கொண்டிருக்கிறான்

யோசித்துப் பார்த்தால்
நல்ல விஷயங்கள் தான்
எதுவும்
தட்டுத் தடுமாறி
தத்தம் சுருதி பிசகி
பசித்தும்
புசித்தும்
பச்சையை நேரிட்டு
பகலிரவை பங்கிட்டு
குத்தியும் குலாவியும்
ரத்தமும் ரத்தினமுமாய்
சேர்ந்த பொக்கிஷம்
இருக்கிறது
என்னிடமும் உன்னிடமும்
கொஞ்ச கொஞ்சம்
என்றால்

கத்தி எடுக்கலாம்
கன்னக்கோலிடலாம்
கற்பிழக்கவோ கற்பழிக்கவோ
செய்யலாம்
காருக்கடியில் விழலாம்
காரை ஏற்றி கொல்லலாம்
எனக்கென்னவோ
புத்தனாவதும்
மிமீ தூரத்தில் தான்
இருக்கிறது
ஆயின்
ஏதோ ஓன்று ஆவதற்கு
எதுவாகாமல் இளிக்கிறேன்
பார்

இப்போது
பிழைத்துப் போக
சௌகர்யமாயிருக்கிறது. 


  

மூச்சு
முட்டுகிறது

சடலம் அல்ல என்று
கரடி கண்டுபிடித்து விடுமா
என்பதைக் காட்டிலும்
மரத்தில் ஏறிக்கொண்டவனின்
சாமர்த்தியம் தான்
உள்ளில் இப்ப
வீசும்
காற்று.

சைக்கிள் ஒட்டவும்
நீச்சலடிக்கவும்
கரடி போகிற வரை
மரத்தில் ஏறி அமர்ந்து கொள்ளவும்
நீயாவது கத்துக்கடா
மகனே.

 

குறுநில மன்னர்களா
 துணை நடிகர்களா
தெரியவில்லை
 வாள்  வாள் என்று
கத்துகிறார்களா
வாள்  சுழற்றுகிறார்களா
தெரியவில்லை
லட்சியம் கண்களில் நின்றெரிய
விரிந்த தோள்களும்
கருணை புன்னகையுமாய்
சற்றேறக்குறைய
ஒரு புனிதனை விட
கன கம்பீரத்துடன்
வீழ்ந்து விடுகின்ற எவன் மீதும்
மிதித்து நடந்து
அக்கரைக்கு அரண்மனைக்கு
சென்றவாறிருக்கிறது
அநீதி.

நாடகம் சரி
நம்ம ரோலு வெளங்கலையே .

எவனயாச்சும் போட்டுக் குடுக்க
கக்கூஸ் உள்ள உக்காந்து எழுதற
மொட்டக் கடுதாசி இல்லன்னு தெரியும்
நல்லா.

மடயனுங்க நாலு பேர கூட வச்சுக்கிட்டு
கும்மாளி போடலாம்
மந்திரத்த புடிக்க முடியலன்னா அங்க
பூ மணக்கறது எப்டி  புலியுறுமறது
எப்டி

கந்து வட்டிக்காரன் மாதிரி
சந்து பூந்து சந்து வந்து
ஆள் தேடி அடையாளம் தேடி
 அதிகாரத்தை தேன் சப்பி
ஊர் கூட்டி தேர இழுத்துட்டா
போஸ்டர்ல பேரு ,லவடா
பொங்கற மாதிரி ஒரு வரி
எங்க

ஜனங்கூடுற சந்தையில
வண்டி நிறையக் கொண்டாந்து
எறக்கி அவ்க்குற கதைய
எல்லாரும் பாக்கலாம் தான்
எங்க அந்த ஒரு சொட்டு
தண்ணி

ஊரையே எரிச்சு போடறா மாதிரி
ஒரு துளி நெருப்பு?

ஓன்று இரண்டாகி
இரண்டு இருபத்தி ரெண்டாகி
ஒரு மண்டலம் அமர்ந்து பேசியது
கண்ணீரை இழிவுபடுத்துவது
தானென்றால்
ஒரு நாள் அந்த உப்பு
ஒவ்வொரு நெஞ்சிலும் தனித் தனியே
கரிக்கும்.

ஐயோ, செல்வத்தை தேய்க்கும் படை
என்றல்லவா சொல்லியிருக்கிறான்?

ஆம்

இருக்கிறேன்

சடுதி சந்தடி சச்சரவு
நச்சரிப்பு
தெரியாதா, பற்றியெரியும்
வீட்டை அணைத்துக் கொண்டே
இருப்பதல்லவா
வாழ்வு
யார் வந்தார் யார் போனார்
எதற்கும் நேரமில்லை
கசப்பின் வெறுப்பு
சுற்றிச் சூழும் நச்சு வெளியில்
இந்த வாள் சுழற்றல்களுக்கிடையே
நீ ஏதாவது சொன்னாயா
கனவு போலிருக்கிறது ,
சொன்னாயா?

குருதி படியாதிருந்தால்
ஆத்மாவை எடுத்துக் கொண்டு
அப்புல்வெளிக்கு
வந்து சேருகிறேன்.

நீ எங்கிருந்து
மூட்டை கட்டிக் கொண்டிருக்கிறாய்?

வைத்த பொருளை
மறப்பது போல
வாய்த்த பொக்கிஷம்
வந்து சேராதது
போல
கண்கள் திறந்திருக்கையில்
கண்ணாமூச்சி குறுகுறுப்பினும்
நீண்டு செல்கிறது
வெறுமொரு மதுரக்கனவு
மற்றும் ஒரு யுகத்துக்கு.

நீ யாரோவாக
இருக்க பிதுங்கி
எல்லாமுமாக நிரம்பி வழிவதில்
வினோதம் என்ன,
சும்மான்னாச்சும்
முழி தெரண்டு திடுக்கிடும் நீ தான்
என்றோ
நான் கருவில் சல்லாபித்து சம்பாஷித்து
தலை கோதிய
சிசு
வலிக்கும் வரிகளின் மணற்பரப்பில்
காத்திருந்தும்
காத்து வாங்கியும்
குட்டிகரணமிடுகிறது
யம்மம்மா பாவம் இந்த சினிக்கல்
லவ்வு.