இதெல்லாம் இப்போதில்லை
சூரியனின் முள் குத்தாத பின் தெருக்களில்
சுடுகின்ற சாராயத்தை நக்கிக் குடிக்கின்ற
திமிரின் நாளில்

சொல் சுழற்றி
கண்ணீரில் ததும்பினவளை
தட்டி வனைந்து
சாயந்திர முத்தத்தை உறுதி செய்து
பஸ் ஏறி சென்று பார்த்தது
சுனைனாவை
நான்கு வயது அவளுக்கு
நண்பன் இஸ்மாயிலின் சோதரி மகள்
தலைக்குள் முற்றிய புற்றோடு சிரிக்கும் சவுந்தர்யம்
பலரும் பார்த்திருக்க மாட்டார்கள்
அவள் வரைந்து சுவரில் ஒட்டப்பட்டிருந்த கிதாரில்
மரணத்தை மீட்டிக் கொண்டே
உறுதி செய்திருந்த முத்தம் பிடுங்கினேன்
ஒரு கொலைகாரன் போல

இப்போதெல்லாம் அப்படியில்லை
கடமை கண்ணியம் கட்டுப்பாடு
சுனைனா சாவுக்கு அர்த்தம் கற்பிக்க தெரியும்
கடவுளைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள தெரியும்
ஏன், வம்பு சண்டை வாங்காமல் வரும் கண்ணீரை கவனிக்காமல்
முத்தம் வாங்கியும் போகத் தெரியும்.

சூரிய முள் மட்டும் குத்தியவாறிருக்கிறது.

கரி நிறம்
மூங்கில் புதரில் அசைகிறது
இந்த சாயந்திரத்தின் நிறம்
அது என்னைக் குறி வைக்கிறதா
அதை அறிய முடியாது
வீறிட்டு அழைக்க வேண்டுமோ
யாரையும்
அதுவும் ஐயமே
நின்ற இடத்தில் இருந்து ஊர்கிறேன்
கீழே வீழாதிருக்க இருதயத்தைப்
பிடித்துக் கொண்டு
ஒரு தும்பிக்கை எனது முதுகில்
நிரந்தரம் வரும் தொட்டு விடாமல்

சோறு ரொம்ப முக்கியம்
மானம் ரொம்ப முக்கியம்
அதில் ஆனை ஒளிய ஆகாது
இல்லையா?