மனம் தொட முடியாத
அடிவானம்
பொன்னைப் பிழியும் போதிலும்
அதை நோக்கி செல்லும்
மறதியின் சாலையில்
பெயர் தெரியாத மரங்களும்
பெயர் தெரியாத பறவைகளும்
மயக்கத்தையே நிலை குத்துகின்றன
உள்ளத்தைத் தொட்டு சென்ற கானத்தின்
ஓரிரு வரிகள் பாசி விலகும்போது
உதடுகளைத் தொட்டுச் சென்ற உதடுகளின்
மேலடுக்கில்
குழிந்து கூர்ந்த விழிகளை பார்த்த கணம்
நெஞ்சில் உதைக்கிறது,
அதற்கு என்ன பொருள்,
அந்த உண்மை எதற்கு மலைச்சரிவில்
வழுக்க வேண்டும்?
அள்ளிக்குடித்து முகம் கழுவ
கேள்விகள் எப்போதும் காணாசுனையாக
இருக்க வேண்டும் என்றில்லை,
அது ஒருவேளை
ஆடம்பர உணவகத்தின் முன்னே நின்று
கரம் நீட்டுகிற எதோ சிறுமியின்
தரித்திரம்.
