என்னைப் பார்த்த கண்களில்
நான் கண்டறிகிற ஒரு நூலேணி
உண்டு என்றான்
அது முதலில் நம்மைத் தீண்டும் கரம்
அது அப்புறம் இரண்டு முலைகளிலும் விறைத்த காம்பு
என்னில் இருந்து அறுந்து
இறங்குந்தோறும்
உலை கொதிக்கிற இதயத்தின்
அனல் மோதி வெந்து கொண்டிருக்கிற
தூய இறைச்சியின் மணம்
அவன் நூலேணியைப் பற்றிக் கொண்டு ஏறி திரும்பப் போவதில்லை
பரவாயில்லை,
நான் இங்கே சார்த்தரின் இருத்தலியல் தான்
பேசிக் கொண்டிருந்தேன்
என்றான்
எனக்கு தெரிந்த இருவர்
ஒரு ஆண் ஒரு பெண்
கண்களுடன் கண்கள் சந்திக்காமல்
தப்பிப்பார்கள்
பசிக்கும்போது வெறுத்து
பசிக்காதபோது புசித்து
வருடங்களாக மனசை விரட்டினார்கள்
ஒருநாள் மழை போல பொழிந்த தனிமையில்
இடி இடித்து மின்னல் வெட்டியபோது
ஒருவரை மற்றவர் கொன்று கொள்ளத் துணிகிற
ரத்ததாகம் பார்த்தேன்
அவர்கள் இருவரும் பரஸ்பரம் காதலிக்கிறார்கள்
என்பது புலனாயிற்று
ஒருவர் சாவுக்கு மற்றவர் வந்து விடக்கூடாது
என்கிற பிரங்ஞை தொடர்கிறது
அவர்களை சுற்றியுள்ளோர் அவர்களின் சாவை
துதித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்
நீயும் நானும் மட்டுமே இந்த மேஜையில்
காப்பிக் கோப்பைகளில் எழுந்த ஆவி முடிந்து விட்டது
ஆறின எதுவும் ருசியை இழந்து விடும் என்பது தெரியாதா
அது ஆறி விடாது என்கிற பொய்யில் இருக்கிறது
வாழ்க்கை
நான் பார்க்கிற இந்த கணத்தில்,
உனது பார்வையின் கூர்மையில்
முக பாவங்களின் ஆயுதங்களில்
இதழ்களில் இறங்கி ஏறி மழலை செய்கிற
மனம் என்கிற மகா அசுரனின்
புதிர் விளையாட்டில்
நான் என்னைக் கடந்த கதைகளை
வர்ணித்து என்னை விட்டு மேலே எழுகையில்
அறிவியல் அங்கிருந்து ஒளிந்து விரல் சூப்பட்டும்
நாம் சிருஷ்டி செய்து கொண்டிருக்கிற கணம் நம்முடையது
வெறுமனே பைலில் எழுதி பின் குத்தி வைப்பது அல்ல.
சாகசங்களை செய்பவர்கள் தலைவராக வருவது இருக்கட்டும், சாதாரணர்களை கலைஞர்களாக நெகிழ அனுமதியுங்கள்
மேடையில் ஒரு காவியம் கிறக்கி
தட்டிக்கு பின்னால் வந்து நின்ற கிருஷ்ணன்
ஊனமுற்ற கால் தொங்க நீல சாயத்தில் முத்திட்ட
துளிகளுடன் பீடி குடித்தான்
இப்போது அவற்றில் மின்னுகிற மஞ்சள் கங்கு
அஸ்தினாபுரத்து தீபங்கள் போல்
ஜோக்கு காட்டுகிறது
அவன் எடுத்த புகை நுரையீரலை
சீண்டி திரும்பியவாறு இருந்த போதிலும்
ஆயிரம் காதம் தூரத்தில்
அந்த காவியத்தில்
அந்த முத்திரையும் முழக்கமும் கூடி வந்த
தங்கத் தருணத்தில்,
முன்னம் ஒரு தினம்
முத்தம் கேட்டபோது இசைந்த காதலியின்
முகக்குறிப்பை இசைக்கிற மனசின் விரல்கள்
போல
அவன் இன்னும் பார்க்கவில்லை
ராஜமாணிக்கம் நெருங்கிக் கொண்டிருக்கிறார்
வட்டி கட்ட வேண்டும்
அவளுக்கு எல்லாமே வேறு
ஒருமுறை மட்டுமே பார்த்த
நினைவில் இருந்து மறைந்து போன
காடாம் புழ அம்ம மட்டுமே அவள்
தேவி, ஆங்கிலப் பத்திரிகையில் தட்டச்சு
செய்து ஆயிரங்கள் வாங்கியிருந்தும்
இந்திரா காந்திக்கு அப்புறம் அவளுக்கு
யாரையும் தெரியாது என்பது நூதனமான
பனிப்புகை. ஒரு முத்தம் அவளைக் கவ்விய போது
அதைத் தின்று முடிக்குமளவு சன்னதம்
கொள்வாள், ஆண்டு முடித்து சீறும்நெருப்பில்
ஒளிரக் கூட செய்வாள், ஒளியாமல் நேர்கொள்வாள்
வளர்ந்த யாரையும் மறந்து அவற்றில்
இருந்த அத்தனை சிசுக்களின் முகமும் அறிவாள்
அவளிடம் அறிவதற்கு நாம் அறிந்ததையெல்லாம்
மறக்க வேண்டும் என்பதால்
கொடு மழையில் தீப்பற்றின மரம் போல்
நினைவு வந்து என்னை தேடியிருக்கிறாயா
என்பதைக் கேட்க ஆகவில்லை.
