அவளை எழுதியாயிற்று
அதை படமாக்கி அவளது கதை என்றாயிற்று
நானும் இதோவென்று ஒரு திரைக்கதைக்கு
கிளர்ந்ததுண்டு
நெருங்கும் போதெல்லாம் நகர வேண்டியிருந்தது
அவள் அழகி
வந்ததை வாரி சுருட்டி விழுங்கி
நெருப்பு போல புன்னகைத்தவள்
அவள் திரைக்குப் பின்னே நின்று
சொரிந்திருந்தாள் என்கிற நம்பிக்கையில்
கண்ணீர் தடம் தொடர்ந்து எத்தனைக் காதம் நடக்க முடியும்
மேலும் நமது கற்பனைகள்
சோம்பலான நம்முடைய குடிலின் முற்றத்தில்
நாம் பிளந்து தந்த தென்னோலைகளை
அசைபோடும் யானை.

யாருடைய சரிதமும் நமது கையிடுக்கில் இறங்கும் தண்ணீர் என்று வந்து விடுகிறது செல்லம்,
ஏனென்றால் வாழ்வு.
அது நொடிக்கு தாவும் பட்டாம்பூச்சி
அல்லவா?